Limerence is een verslaving aan de ander — of beter gezegd: aan wat wij dénken dat de ander ons kan geven. Limerence, oftewel een liefdesobsessie is geen liefde in het nu, maar een soort trance, een mentale tussenruimte waar we blijven hangen. Voor de Star Trek-fans onder ons: het is alsof je vastzit in de transporteerstraal, zwevend tussen hier en daar. Limerence is precies dat – een liefdesobsessie die zich niet in de werkelijkheid afspeelt, maar in de wereld van onze verbeelding.

Het voelt echter allesbehalve verzonnen. Je denkt niet dat je om iemand geeft — je vóelt het. Intens. Maar dat gevoel is verraderlijk, want het gaat vaak niet over de ander zelf, maar over een geïdealiseerd beeld dat je brein heeft gecreëerd. En dat is wat limerence zo uitputtend maakt: je houdt niet van een persoon, je houdt van een projectie.

De ander wordt verheven tot iets groters, iets dat haast boven je hoofd zweeft — onaantastbaar, mysterieus, perfect. Dat idealiseren is kenmerkend voor limerence. Je plaatst de ander op een voetstuk, vaak ten koste van jezelf. En zo ontstaat er een innerlijke staat van verwarring, spanning en emotionele honger. Je rationele brein — dat normaal belastingaangiftes invult en agenda’s beheert — verandert plots in een aapje dat een banaan achterna zit. Want dat doet limerence: het kapen van je intelligentie, het vervangen van logica door fantasie.

En waarom gebeurt dat? Omdat de realiteit vaak niet zo geweldig is als het plaatje in je hoofd. Limerence ontstaat vaak bij iemand die emotioneel onbereikbaar, onvoorspelbaar of mysterieus is. Juist dát voedt de obsessie. Was de ander gewoon beschikbaar, dan zou het sprookje sneller vervagen. Want limerence leeft van het mysterie. Het groeit op in de stilte, in de gaten tussen vragen en antwoorden. En ons brein, slim als het is, vult die gaten moeiteloos — met aannames, fantasieën, hoop.

Netflix-kijkers kennen misschien de serie You — over een man die zijn ‘grote liefde’ obsessief volgt. Hij pluist alles uit over haar: social media, haar werk, haar exen. Maar wat hij eigenlijk zoekt, is bevestiging: zou deze persoon ooit écht van mij kunnen houden? Zou ze mij kunnen zien, zoals ik werkelijk ben? En dat is precies waar limerence over gaat: het is een spiegel van je diepst onvervulde verlangens. Niet per se om een ander, maar om gezien, geliefd en erkend te worden — zoals je bent. In de beginfase, wanneer je iemand begint te bewonderen of aantrekkelijk vindt — het zogeheten limerent object — ontstaat er een innerlijke verschuiving. Alsof er een windvlaag van emoties door je heen raast. Je voelt je misschien opgewonden, nerveus, euforisch of juist gespannen.

Langzaam maar zeker begint jouw energie, jouw aandacht en zelfs delen van je persoonlijkheid zich te richten op deze persoon. Je merkt misschien dat je jezelf onbewust gaat afstemmen op hun interesses, hun reacties, hun ritme.

Er ontstaat een gevoel van verbondenheid — al is die vaak nog grotendeels eenzijdig. En met dat gevoel komt ook een diep verlangen: om je wereld te delen, om (emotionele) intimiteit op te bouwen, om écht gezien te worden.

🔍 Wat is limerence?

Limerence is een emotionele staat van intense obsessieve verliefdheid, gekenmerkt door:

• Intrusieve gedachten over de ander,

• Een sterk verlangen naar wederkerigheid,

• Heftige stemmingswisselingen gebaseerd op kleine signalen (een blik, een berichtje),

• En vaak een verlies van controle over gevoelens en gedrag.

💔De constante drang naar bevestiging, de eindeloze gedachten aan iemand die misschien maar half weet dat jij überhaupt bestaat — of die juist net genoeg geeft om je verslaafd te houden.

Het is vermoeiend, verwarrend en soms ronduit pijnlijk. Maar hoe kom je er eigenlijk uit? Hoe bevrijd je jezelf uit een fantasie die zó echt voelt? Laat ik vooropstellen: het is niet makkelijk. Je brein zit in een soort high van hoop, verlangen en illusie. Je weet misschien rationeel dat het niet gezond is, en toch… voel je het alsof je je grote liefde kwijtraakt als je loslaat. Maar wat je eigenlijk kwijtraakt is het idee van liefde — niet de liefde zelf.

De eerste stap is misschien wel de pijnlijkste: erkennen dat het geen liefde is, maar een verslaving aan hoop. Niet aan de persoon zelf, maar aan wat jij denkt dat die persoon jou kan geven. Limerence leeft niet in het nu, maar in een droom van “ooit” en “misschien”. Elke story die je kijkt, elk gesprek dat je opnieuw leest, elke subtiele hoop op “misschien stuurt hij of zij iets” — het voedt de obsessie. Limerence is als een vuurtje dat blijft branden zolang je het hout geeft. Stop je met voeden, dan dooft het — langzaam, maar zeker. Dit kan betekenen dat je wellicht tijdelijk afstand zal moeten nemen, social media zal moeten dempen en jezelf bij iedere gedachte over de ander af te vragen of je de limerence voedt of jezelf bevrijd.

De waarheid is wat de spreuk verbreekt

Soms hoor ik mensen zeggen: “Ik geef het nog even tijd,” of “Ik heb gewoon een duidelijke afsluiting nodig.”
Maar de waarheid is: geen enkele hoeveelheid tijd of eindeloze gesprekken gaat je echt helpen. Wat wél helpt? De waarheid. Simpel. Acties spreken de waarheid, woorden vertellen verhalen. Onopgesmukt. Saai, zelfs. Maar precies dát is wat de betovering verbreekt. En hoe eenvoudiger die waarheid is, hoe krachtiger ze binnenkomt. Bijvoorbeeld:
“Hij of zij heeft al een week niets van zich laten horen.”
Geen drama. Geen interpretatie. Gewoon wat er ís.

Let maar eens op wat je brein doet als je jezelf met zo’n feit confronteert. Het gaat meteen aan het werk — op zoek naar verzachtende verklaringen:
“Misschien is hij gewoon druk.”
“Misschien is zijn telefoon kapot.”
“Misschien zit hij in een moeilijke fase.”

Je brein zal werkelijk álles verzinnen om de realiteit te ontwijken. Want ja, de waarheid doet pijn. Het is niet romantisch. Het is gewoon… klote.
Zelfs als iemand letterlijk zegt: “Ik wil geen relatie,” dan nog weet het brein er iets van te maken als:
“Misschien verandert hij van gedachten als ik maar lang genoeg wacht.”
“Misschien als ik nóg liever ben, ziet hij het dan ineens wel zitten.”

✂️Hoe verbreek ik de spreuk?

• Zie het voor wat het is (niet voor wat je hoopt dat het is),

• Begrijp de oorzaak,

• Beperk of verbreek het contact,

• Richt de aandacht op jezelf, niet op de ander,

• Hou jezelf de feiten voor.

💘 Een onderwerp vol stilte.

Naar schatting overkomt dit elk jaar duizenden mensen. Maar het exacte aantal is moeilijk vast te stellen, simpelweg omdat lang niet iedereen hulp zoekt. En dat is ook niet zo vreemd — er hangt nog altijd veel schaamte rondom dit onderwerp.

En dat is zonde.
Want limerence is geen zwakte, geen gebrek, geen teken dat er ‘iets mis’ is. Het is menselijk. En juist daarom verdient het erkenning en ruimte.

Met dit blog hoop ik een drempel weg te nemen. Zodat er meer openheid komt. Meer herkenning. Meer vrijheid om hierover te praten — zonder oordeel, zonder schaamte. In een volgend blog ga ik mij focussen op het herstel van een limerence object.

Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.