Dit blog wijd ik toe aan het begrip ” onvoorwaardelijke liefde” en wat het nou eigenlijk inhoudt.  Dit is toepasbaar voor zowel mensen die in een relatie zitten evenals de singles onder ons. Dus pak je kopje thee erbij en duik lekker die luie stoel in!

We horen dit begrip graag ” onvoorwaardelijke liefde” en we strooien er nogal wat mee rond. Ik hoor veel singles zeggen; Ik zou zo graag iemand willen ontmoeten die onvoorwaardelijk van mij houdt en de niet-singles onder ons hoor ik zeggen; mijn relatie functioneert goed want we houden onvoorwaardelijk van elkaar. Maar laten we eerlijk zijn, als je in het dagelijkse échte leven feitelijk probeert om met iemand anders om te gaan in een romantisch partnerschap, is onvoorwaardelijke liefde niet voldoende-als het al mogelijk is. Het zal beiden in ieder geval niet helpen om een vervullend gevoel te geven.

Het klinkt super romantisch en het idee klinkt ook geweldig maar onder aan de streep is het vreselijk relatie advies. Geloven dat onvoorwaardelijke liefde voldoende is of zelfs een vereiste moet zijn voor een goede en gezonde relatie kan averechts werken. Het saboteert wellicht je kans op een gezonde, compatibele en verrijkende verbinding die je zou kunnen hebben in je leven. Kortom: je focus leggen op onvoorwaardelijke liefde als uitgangspunt en belangrijkste criteria, is inherent aan het saboteren van juist datgene wat je zo graag zou zien van en door de ander.

Voor de mensen die nu nog niet afgehaakt zijn en denken; die vrouw achter dat toetsenbord is abuis geworden… Fijn dat je bent blijven plakken! En JA onvoorwaardelijke liefde bestaat, het is mogelijk en het komt voor. Wanneer het echt absoluut een vereiste is; bijvoorbeeld bij kinderen of baby’s. Die rekenen erop dat je onvoorwaardelijk van hen houdt hoe vaak ze ook huilen of hoeveel zorg ze ook vragen. Als volwassene kun je ook onvoorwaardelijke liefde voor iemand voelen- diep, intens, onbaatzuchtig en zelfs destructief voor ons eigen ik. Maar maakt dit dan dat een relatie goed functioneert? Je kan immers onvoorwaardelijk van iemand houden maar nog steeds niet samen kunnen zijn met diegene. Je kan onvoorwaardelijk van iemand houden zonder dat je de ander vertrouwt. En je kan onvoorwaardelijk van iemand houden maar geen leven kunnen opbouwen met diegene. Kortom: onvoorwaardelijke liefde bestaat wel degelijk, maar in volwassen relaties is het simpelweg niet voldoende. 

Onvoorwaardelijke liefde is geen vereiste om een goed functionerende relatie te hebben. Liefde is een gevoel dat iedereen anders ervaart dus hoe dat ”hoort te zijn” is een heel relatief begrip. Een goed functionerende relatie daarentegen bestaat vooral uit overeenkomsten tussen twee totaal verschillende mensen. Een relatie houdt geen stand door puur een gevoel maar door compatibiliteit, wederkerigheid en bereidbaarheid van de beide personen om aan bepaalde voorwaarden te voldoen. Onvoorwaardelijke liefde is puur een innerlijke staat maar geen extern verifieerbaar feit en ook niet de basis voor een gezonde relatie.

Dit is tevens waar we het lastige gedeelte hebben bereikt. Als iemand zegt ” ik wil graag dat iemand onvoorwaardelijk van mij houdt” dan zeggen we eigenlijk ” ik wil geaccepteerd worden”. Als je niet opgegroeid bent in een gezin waar ouders onvoorwaardelijk van jou hielden dan komt dat later als je wat ouder bent als een boemerang weer op je af. Je blijft zoeken naar een invulling van wat je altijd zo graag hebt gewild, iemand die jou ziet staan én je accepteert om wie je bent. Maar wat is het nou precies wat je wilt? Wat wil je graag dat de ander aan jou accepteert? En als je eens eerlijk bent naar jezelf hé, accepteer jij ook niet alles van een ander toch? Er zijn altijd dingen die je niet tolereert of absoluut niet in je leven wilt en dat is heel redelijk en heel gezond! Proberen om onvoorwaardelijk van iemand te houden die je geen gezonde voorwaarden kan bieden in een relatie, is vragen om problemen – variërend van ongelijke dynamieken tot toxische verhoudingen. Onze honger naar onvoorwaardelijke liefde kan ons verleiden in zulke situaties te blijven hangen. En voor hen is het ontzettend moeilijk om te accepteren dat onvoorwaardelijke liefde geen basis is voor een goed functionerende romantische relatie.

Naast de ervaringen die we meenemen uit onze jongere jaren, worden we ook overladen met een onrealistisch beeld van liefde. In liedjes, films en zelfs in motiverende quotes krijgen we vaak dezelfde boodschap mee: echte liefde is onvoorwaardelijke liefde. Daarachter schuilt het idee dat, als iemand écht van je houdt, diegene je altijd accepteert zoals je bent – wat er ook gebeurt. De makkelijkste manier om hiernaar te kijken, is door onvoorwaardelijke liefde los te koppelen van een relatie. Stel je voor: ik ben in een relatie met iemand van wie ik intens hou. Eén van de voorwaarden waar we het samen over eens waren, is exclusiviteit: een monogame relatie. Als mijn partner die afspraak verbreekt door een affaire, zou je kunnen denken dat mijn liefde meteen ophoudt, toch? Want verraad van vertrouwen wist liefde uit… toch?

In werkelijkheid werkt het zo niet. Ik kan nog steeds van die persoon houden, misschien zelfs onvoorwaardelijk. Maar tegelijk ben ik gekwetst en is het vertrouwen geschaad. Soms besluiten stellen om hier samen doorheen te werken – en heel soms lukt dat ook, na maanden of zelfs jaren. Maar wat écht gebroken is, zijn de voorwaarden van de relatie. Ik kan dus nog steeds van mijn partner houden, maar toch besluiten dat samen verder leven niet meer goed voor mij is. Als ik tóch doorga, kan het dagelijkse leven met diegene onveilig, onbevredigend of ronduit pijnlijk worden. Dan is de eerlijkste keuze soms: ik hou nog steeds van je, maar ik kies voor mezelf – ik ga verder zonder jou.

Hetzelfde geldt voor meningsverschillen. Stel dat mijn partner er veel waarde aan hecht om dagelijks samen een yoga- of ontspanningssessie te doen, om zo verbonden te blijven. Ik voel daar niets voor – en dat mag ook, dat is mijn goed recht. Toch kan het zijn dat mijn partner wél van mij blijft houden, maar zich uiteindelijk niet in staat voelt om bij mij te blijven. Simpelweg omdat een belangrijke voorwaarde voor zijn of haar gevoel van stabiliteit en veiligheid niet wordt vervuld. En dat is óók hun goed recht. Dus ja, onvoorwaardelijke liefde voor iemand voelen is absoluut mogelijk. Maar een onvoorwaardelijke relatie? Die bestaat niet. Je kunt prima een relatie hebben zonder dat er sprake is van onvoorwaardelijke liefde. En je kunt onvoorwaardelijk van iemand houden, zonder samen een relatie te hebben. De twee zijn niet automatisch met elkaar verbonden. Of onvoorwaardelijke liefde en relatie tóch hand in hand kunnen gaan, hangt af van één ding: of aan de voorwaarden en behoeften van beide partners wordt voldaan.

Een relatie kun je eigenlijk zien als een overeenkomst – een samenspel van behoeften, verlangens en voorwaarden. Hoe meer partners elkaars voorwaarden en wensen kunnen vervullen, hoe groter de kans dat de relatie gezond en stabiel blijft.

Als je bij het leren kennen van iemand al merkt dat je, je eigen behoeften structureel opzij moet zetten omwille van de ander, dan stap je ongelijkwaardig in. En zo’n relatie houdt het vroeg of laat niet vol. Natuurlijk hebben we het hier niet over kleine dingen zoals: “je bent vergeten suiker te halen voor mijn koffie”. Het gaat om wezenlijke zaken, zoals wederzijds respect, communicatie en het serieus nemen van elkaars grenzen.

Daarom is compatibiliteit zo belangrijk. Compatibiliteit betekent simpelweg: voorwaarden die overeenkomen. Het is dus verstandiger om je aandacht te richten op compatibiliteit dan op het najagen van onvoorwaardelijke liefde. Want wie alleen naar onvoorwaardelijke liefde zoekt, zegt in feite: “ik wil dat de ander alles voor mij opzij zet.” En dat is simpelweg niet realistisch. Het is heel normaal dat er voorwaarden verbonden zijn aan samenleven. Het is geen persoonlijke afwijzing als iemand besluit dat je niet de juiste partner bent om elke dag mee te delen. Dat betekent alleen dat de voorwaarden voor die relatie niet aansluiten. En dit geldt trouwens niet alleen voor liefdesrelaties: ook in vriendschappen, familiebanden en andere relaties speelt dit principe. Het klikt, of het klikt niet.

Het kan ook gebeuren dat je na twintig jaar relatie ineens merkt dat je partner zich anders tegenover je gaat gedragen. Het respect is verdwenen, de liefde lijkt niet meer wederzijds. Er kan altijd iets gebeuren dat alles verandert. En ook al hou je nog steeds van je partner, de voorwaarden die de relatie draaglijk en fijn maakten, zijn verbroken.

Wat eerst vertrouwd en veilig voelde, wordt ineens ongemakkelijk. Je merkt dat je met lood in je schoenen naar huis gaat, of dat samen op de bank zitten je eerder spanning dan rust geeft. Dit is vaak het punt waarop mensen overwegen de relatie te verlaten. En toch gaat dat meestal gepaard met veel weerstand. Niet alleen omdat we graag willen geloven in het idee van onvoorwaardelijke liefde, maar ook omdat we graag willen dat anderen dat beeld van ons hebben: dat wij in staat zijn om onvoorwaardelijk lief te hebben. Wanneer iemand dan besluit de relatie te beëindigen, wordt dat al snel gezien als falen. Alsof je je moet schamen dat jouw liefde een grens kent. Terwijl de waarheid vaak veel eenvoudiger is: de voorwaarden die de relatie ooit lieten werken, zijn veranderd. En jij kon niet meer in die relatie blijven zonder jezelf tekort te doen.

Mocht je single zijn en je ontmoet iemand, in plaats van de focus te leggen op onvoorwaardelijke liefde stel jezelf de vraag: wat zijn voor mij de belangrijkste voorwaarden waar iemand aan mag voldoen wil ik mij veilig, geliefd en prettig voelen bij de ander. Een liefde wat alle behoeftes en voorwaarden negeert bestaat gewoonweg niet. Als je jezelf in een afwachtende positie bevindt op die onvoorwaardelijke liefde, dan wacht je wellicht de rest van je leven.